Galibi

Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver… We gingen naar Galibi, een indianendorpje. Een trip waar ik enorm hard naar uitgekeken had. Om 8uur zijn we vertrokken met de bus. Onderweg hebben we enkele stops gemaakt en enkele bezienswaardigheden besproken. Zo zijn we gestopt aan het Moiwana beeld. Dit monument symboliseert het aantal slachtoffers van de slachting onder de bevolking van het dorp Moiwana. Het middelste standbeeld staat symbool voor de beschermheer van de gemeenschap. Deze waakt vanuit de hoogte en zorgt ervoor dat de negatieve invloeden buiten blijven. De kleine zuilen staan gesymboliseerd voor de kinderen, de brede voor de vrouwen en de lange smalle voor de mannelijke slachtoffers van die dag. Echt heel mooi om te zien.

Moiwana beeld

Hierna duurde het niet lang meer of we kwamen aan in Albina. Vanuit hier vertrokken we met de boot richting Frans Guana waar we even een tussenstop hebben gemaakt. In deze korte tussenstop hebben we het standbeeld van Papillon gezien waar hij zit te na denken over een uitweg. Ook hebben we een kijkje mogen nemen in de gevangenis waar Papillon in heeft vastgezeten. De film is hier trouwens ook in deze gevangenis gefilmd. Verder hebben we hier niet zoveel uitleg gekregen en mochten we zelf een kijkje gaan nemen. Na een kort bezoek mochten we gaan rondwandelen op een plaatselijk marktje om hierna weer terug te keren naar onze boot.

Papillon die aan het nadenken is.

De gevangenis.

De gevangenissen waar ze met 40 mensen in zaten.

De markt.

De markt.

Terug op de boot stond er onze een lange reis te wachten richting Galibi. Hier had ik helemaal geen probleem mee want ik zit graag op een boot maar wat een weer! We werden echt nat van de regen en door het water dat in onze boot stroomde langst de zijkanten. En dit was nog niet genoeg… Onze gids, Hally de indiaan trouwens, besloot om een zeil te gebruiken en deze over onze hoofden te plaatsen zodat we niet kleddernat zouden worden. Echt, ik vervloek dat zeil. Door dat zeil waren we dus net wel kleddernat. Al het water liep naar binnen waardoor we dus aankwamen in Galibi met een natte broek. Uiteindelijk viel het allemaal mee. De natte broek was al snel vergeten door het mooie uitzicht op Galibi. Witte stranden, enkele palmbomen, hutjes met een strooien dakje,… wat wilt een mens nog meer?! Na het uitladen van onze spullen mochten we direct de plaatselijke dierentuin gaan bezoeken. Deze was ongeveer 8m groot en had ongeveer een tiental dieren die allemaal in slechtere omstandigheden leefden. Dit was wel confronterend maar toch maakte het foto momentje met de dieren weer alles goed.

Op de boot richting Galibi.

Het zeil dat ons kleddernat heeft gemaakt.

Op de foto met een doodskopaapje.

Op de foto met een toekan.

Tegen de avond was het grote moment aangebroken… we gingen eindelijk reuzeschildpadden spotten van wel 140cm groot, de green turtles. Al gauw had onze gids er eentje gevonden maar door omstandigheden kon deze schildpad haar eieren niet leggen en keerde ze terug. Uiteindelijk hebben we een dik uur, of zelfs langer, moeten wachten op een andere schildpad die haar eieren aan het leggen was. Daar lagen we dan… op een eiland met witte stranden, onder de volle maan, met de zee als achtergrondmuziek te wachten op het befaamde moment. Toen het zo ver was moesten we het bos in wandelen zonder zaklamp, waardoor ik nu vijf doornen in mijn hand heb en een snee in mijn voet, om de eitjes van de schildpad te kunnen zien. Het was al de pijn wel waard! Het was echt geweldig om te zien. De schildpadden doen er trouwens  drie uur over om heel het proces door te komen. Eerst moeten ze het strand opgeraken. Dit duurt wel even want ze moeten hun eigen lichaamgewicht van wel 54kg omhoog trekken. De sporen die ze achterlaten lijken trouwens op tractorbandensporen! Hierna moeten de schildpadden een lichaamsnest maken van ongeveer 50cm. Dit doen ze door zand het verplaatsen met hun voorflippers. Na dit karwei moeten ze ook nog een dieptenest graven van ongeveer 60cm. Dit doen ze met hun achterflippers. Als dit allemaal achter de rug is kunnen ze hun eitjes leggen ( wel 120 ), behalve als de grond te nat is want dan begint heel het werk opnieuw. Na het leggen van de eitjes maken ze het nest dicht met hun achterflippers en vertrekken ze weer richting de zee. Zwaar werk… Over calorieën verbranden gesproken ;)?! In ieder geval Galibi is een moment om nooit te vergeten.

Mango's plukken.

De eieren.

De reuzeschildpad.

Enkele gieren.

Een uitzicht op Galibi.

Een uitzicht op Galibi.

Een reuzeschildpad die opgegeten werd door de gieren.